Precies 5 jaar geleden mocht ik mijn getuigschrift ‘PABO’ in ontvangst nemen. Wat een avontuurlijke 5 jaren zijn het geweest! Een super gave reis, die ik nooit had willen missen. Maar waar ik mezelf ook 100% ben tegengekomen. In het volgende gedicht beschrijf ik die leerweg.
Mijn leren
15 Jaar ICT bij een grote bank,
van werken vanuit eigen motivatie,
van ‘eerst relatie, dan prestatie’,
naar een cultuur van ziekmakende moetivatie.
Dus werd het tijd voor HBO,
De PABO werd het, in vier jaar,
Helaas was daardoor de bank,
helemaal met mij klaar.
Na de grote buitensluiting,
en een juridisch gevecht,
voelde ik me behoorlijk uitgekotst,
maar kwam alles op pootjes terecht.
Want met mijn menswaardige visie,
van ‘eerst relatie, dan prestatie’,
mocht ik starten op zo’n school,
waar iedereen een stem heeft via sociocratie.
Geweld, onderdrukking, slaan, en dreigementen,
dat was even wennen, want op de PABO leerde ik dat niet,
het vertrouwen in mij werd na 3 maanden opgezegd,
ik moest gaan, sjonge, wat deed dat me verdriet.
Daarna mocht ik mezelf nog bewijzen,
als invaller, van groep 1 tot en met 8,
ik zag overal blije mensen en complimenten,
langzaam kwam ik weer in mijn kracht.
Maar nee, zei de coach, jij doet het fout,
en vervolgens werd ik weggestuurd.
Ik mag nooit meer aan de slag bij die stichting,
het heeft maar een jaar geduurd.
En de lessen gingen door,
telkens mocht ik door diepe dalen en hoge bergen gaan,
en ik ben dankbaar voor al die lessen,
want op de bodem kan je altijd weer gaan staan.
Een prachtige tijd bij Lumiar,
met veel liefde, aandacht en tijd,
waar ik steeds meer over mezelf leerde,
ook dat leren alleen kan in veiligheid.
Mijn groep 1-2 werd de volgende stap,
wat leuk, dit past echt bij mij,
de nieuwsgierigheid en aandacht,
van al die kinderen word ik telkens blij!
Maar helaas, een longontsteking gooide roet,
en ondanks dat de arbo-arts iets anders zei,
moest ik toch weg bij die stichting,
en weer een buitensluiting erbij.
De volgende stap in mijn leerproces:
dan maar helemaal zelf, als zzp,
en dat leverde weer nieuwe lessen op,
en telkens nam ik mezelf daarin mee.
Van prachtige opdrachten, met veel plezier,
naar groepen uit verbinding, waar ik de stres in schiet,
van kinderen die eindelijk respect voelen,
naar directeuren die zeggen: “Ik begrijp je niet”.
En langzaam leerde ik,
dat spelen beter bij me past dan directe instructie,
dus werkte ik steeds vaker als pm-er,
waar het echt gaat om ‘zonder relatie geen prestatie’.
En daar komt ineens Coronatijd,
weer leren wat leven is, ineens heel veel tijd,
Ben ik wel nodig? Zit men wel te wachten op mij?
Aan de ene kant in gevecht met mezelf, aan de andere kant bevrijd.
Ja, die jonge kinderen, die mis ik het meest,
de onderzoekende houding, altijd weer ontdekken,
vol in het leven, nog niet teveel in-gewikkeld,
Telkens weer kunnen ze hun eigen motivatie opwekken.
Ja, of het straks als zzp-er kan,
of met een ander contract,
ik wil graag met die jonge mensen werken,
altijd in verbinding, altijd met menselijk contact.