Zo hé, de vakantie zit er voor mij alweer op. Vorige week ben ik gestart in Lelystad in een groep 7. Een leuke en een minder leuke dag. Ik hoop een goed begin, maar de twijfel zit er ook alweer goed in.. twijfel over mijn rol, twijfel over mijn kunnen, twijfel over het systeem en hoe ik daarin pas met mijn andere kijk op het leven en geloof in menselijke waarden en gelijkwaardigheid. Als ik niet zou twijfelen na deze eerste dagen zou er pas iets echt fout zijn.. dus er is niets mis hoor 🙂 Het gaat in mijn beleving om verbinden met een groep en dat kost energie, kost twijfel, kost aandacht en tijd en dat besef ik me. Ik vind het met deze 24 kinderen (23, want er was er 1 ziek) soms al overweldigend. Maar daarom heb ik ook gekozen om 2 dagen les te geven en de rest in te vullen met andere leuke werkzaamheden die minder energie vragen, zoals BSO en kinderopvang, fotografie en coaching. Ook ben ik deze week weer gestart bij Sparkling Kids. Wat gaaf dat we goedgekeurd zijn door de inspecteur! Wat een fijne plek om te zijn! Doet MOET blijven! Wie doet er mee? Ik ga nog nadenken of ik in het bestuur wil. Het zou weer een fantastische nieuwe ervaring zijn…
Ik heb genoten van de vrijheid en de ruimte in mijn vakantie. Ik heb veel na kunnen denken en veel gedaan, zoals nieuwe plaatsen en natuurgebieden bezoeken. Ik heb veel gewandeld, samen met mijn gezin (hoewel mijn oudste zoon daar nu wel klaar is met dat ‘wandelen’. Het duurt hem allemaal veel te lang. Hij loopt liever een stukje. Lopen vindt hij prima. Wandelen niet meer. 🙂 ) En ik kijk net naar mijn lijstje van wekelijkse activiteiten dat aan mijn muur hangt (zie figuur hiernaast). De laatste maanden was dat mijn ’things to do’, maar telkens faalde ik mezelf door het toch weer niet gedaan te hebben. De vlogs kosten veel tijd en leveren maar weinig ‘views’ op. Is dat dan mijn doel? Vraag ik mezelf wel eens af. Het aantal views? Nee, dat is het niet. Ik wil graag mezelf laten zien in de hoop dat anderen ontdekken dat leraren ook mensen zijn, net als zij dat zijn. Dat niet iedere leraar vindt dat hij/zij meer is dan de ander, of altijd maar alles beter zou moeten weten. Dat heeft in mijn ogen niets met meesterschap te maken, maar met ‘ ‘zogenaamde’ zekerheden. Maar toch kost zo’n ‘dag van de techniek‘ filmpje me uren werk en ben ik dan best trots op het resultaat en vind ik het dan jammer dat daar niet (net als op TikTok) een paar duizend mensen naar kijken. Is dat omdat ze het niet goed vinden? Is dat, omdat ze gewend zijn aan nog sneller en vluchtiger? Is dat omdat ik ‘meester’ ben? Omdat ik eigenwijs ben? Omdat er misschien angst is? Of is er al zoveel aanbod dat ik tussen al die anderen niet meer gezien word? Moet ik wel doorgaan? Vind ik het leuk genoeg? Leer ik nog nieuwe dingen? Motiveer ik andere nog om meer te willen weten/leren? …
… en dan denk ik alleen nog maar na over de wekelijkse vlog. 🙂 En zo doe ik dat ook vaak over al die andere dingen die ik doe. Dat hoort bij me, maar maakt me ook wel eens druk van binnen. Ik noem dat tegenwoordig ‘de storm in mijn hoofd’. In de DSM-V heet die storm ADHD of ADD, en zie ik bij mezelf ook ‘hooggevoelig’ en een vleugje ‘dyslexie’ staan. Maar labels zijn voor mij niets anders dan een ‘diagnose van gedrag’ en in mijn geloof van ‘wat je aandacht geeft groeit’ vind ik labels teveel gericht op iets wat je niet kan. Iets wat beperkend is (DISorder), terwijl ik mijn ‘storm’ tegenwoordig goed herken en juist al die positieve dingen uit mijn talenten kan halen. Ik voel bijvoorbeeld snel wat de groep nodig heeft! Ik ervaar in de praktijk telkens weer de uitspraak: ‘Zonder relatie, geen prestatie’ en ondanks dat ik het vaak moeilijk vind, geeft het me ook heel veel vreugde dat ik anderen zo kan laten zien dat ze zichzelf mogen en kunnen zijn, mits ze zichzelf en de ander niet beschadigen. Vroeger dronk ik die ‘storm’ vaak weg met alcohol. Inmiddels besef ik me dat dat niet het juiste middel is, maar dat ik het zelf moet doen, hoewel ik dat soms wel moeilijker vind.
In het Agile denken (ik heb 2 trainingen in Agile – SCRUM gevolgd en ga binnenkort examen doen voor mijn SCRUM-Master examen) gaat het erom dat je complexe zaken klein maakt, overzichtelijk maakt, transparant maakt. Het doet me denken aan de Marvel films van Iron man en al die anderen. Vooraf hadden ze het grote project ‘Marvel universum’ al in gedachte. Maar al die meer dan 20 films in 1 keer maken is onmogelijk en te complex. Het zou jaren kosten van voorbereiden om dat megaproject te maken en niemand zou in 1 keer 20 films willen kijken achter elkaar. De eerste Iron man film vond ik zelf geweldig. Hij was af. De makers wisten dat ze een zeer complex project hadden gestart, maar wilden 1 film tegelijk maken, telkens een goede film, met spanning, humor, de juiste mensen, de juiste sfeer. Daarna werd telkens weer w een film gemaakt met een eigen sfeer, eigen mensen, eigen verhalen, maar telkens weer als nieuw onderdeel in het project ‘Marvel Universum’. Iedere film was uniek en na al die films blijkt dat er toch een lijn in zit. Zo hebben ze het complexe project verkleind in increments (films) en elke film is natuurlijk ook opgeknipt in weer kleinere en weer kleinere onderdelen.
Op die manier probeer ik nu ook mijn stappen kleiner te maken. Elke vlog, blog, les, film, project, is een unieke ‘film’. Soms moet het nog kleiner, om het voldoende transparant te krijgen, of kort genoeg om het binnen een paar weken te kunnen doen. Zo blijft het behapbaar en voor mezelf (en anderen 😉 ) niet te groot. Maar het universum, het complexe project ‘Arthur’ blijft op de achtergrond bestaan en vormt een rode lijn door al mijn activiteiten. Door ook mezelf zo beter te leren kennen vind ik het steeds beter gaan en met vallen en opstaan leer ik dat ik soms mijn enthousiasme mag laten gaan en soms eerst even moet kijken of het niet nog iets kleiner kan. Ik wil snel teveel. Dat hoort zeker bij mij. Maar als ik teveel doe wordt het soms echt teveel en is het resultaat voor mij persoonlijk negatief, want dan rond ik niets met een goed gevoel af, of blijven de dingen te lang liggen. Leuk om zo met mezelf bezig te zijn en steeds te leren. En ik hoop door dit te delen dat je wellicht iets van jezelf herkent en mijn worstelingen kan zien als iets wat er ook bij kan horen. Iets wat dus helemaal niet fout is, maar juist onderdeel kan zijn van ‘jezelf zijn’, al is het misschien niet wat de maatschappij of wat je zelf verwacht.
Dus blijf me vooral volgen als je dat leuk vindt, reageer als je vragen hebt. En blijf lekker jezelf! Er zijn al zoveel anderen! 😉